Necmettin Erbakan University School of Law Review

Abstract

Evde hizmet sözleşmesi Türk Borçlar Kanunu’nun 461 nci maddesinde; “Evde hizmet sözleşmesi, işverenin verdiği işi, işçinin kendi evinde veya belirleyeceği başka bir yerde, bizzat veya aile bireyleriyle birlikte bir ücret karşılığında görmeyi üstlendiği sözleşmedir.” şeklinde tanımlanmıştır. Bu tanımlama Uluslararası Çalışma Örgütü’nün 177 sayılı Evde Çalışma Sözleşmesi’nde belirtilen tanımla da paralellik arz etmektedir. Evde çalışma, yani, bir işverene bağlı olarak, işverenin denetimi olmaksızın, sözleşme gereği evde çalışma, 18.yüzyılda yaşanan sanayi devrimiyle birlikte ortaya çıkmıştır ve günümüzde gittikçe yaygınlaşmaktadır. Evde çalışma kavramı, evinde çalışma, temizlik, yemek yapma gibi gündelik işlerin yanı sıra, çocuk ve yaşlı bakımı gibi sürekli ev işleri değildir. Evde yürütülen bir işin, evde hizmet sözleşmesinin konusunu oluşturabilip oluşturamayacağının belirlenmesinde; işverenin işi vermesi ve işçinin bu işi yerine getirmesi ve işi yerine getirirken malzeme ve iş araçlarına ihtiyaç duyması gereklidir. Ayrıca, işçinin tamamlanmış iş sonucunu işverene teslim etmesi ve işverenin iş sonucunu kendi üretiminde veya doğrudan doğruya piyasada kullanabilmesi gerekmektedir. Evde iş sözleşmelerine İş Kanunu hükümleri uygulanmaz. Çalışmamızda, “Evde Hizmet Sözleşmesi”, Borçlar Hukuku açısından çalışanların korunması gereği ve buna ilişkin hukuki düzenlemeler değerlendirilecektir.